We survived the week(end)! – photo diary #43

En, hopla, ineens was het alweer de laatste schoolweek.
Een week waarin we aftelden naar een welverdiende vakantie en reis en to do-lijstjes grondig genegeerd werden.

Maandag begon met een loopje. Ik liep een tiental kilometertjes aan een schoon tempo van 5:18m/km. Nieuw persoonlijk recordje gevestigd. Als dat geen goed begin van de week is, weet ik het ook niet meer.

Na het lopen werd er nog grondig opgeruimd na een druk weekend waarin ik daar geen tijd voor had gevonden en werden er nog wat blogjes klaar gezet voor tijdens de vakantie.
Toch één dingetje dat ik van dat to do-lijstje kon schrappen.

’s Avonds zwierde ik nog een vegetarische Tex Mex op tafel met aardappeltje en een walgelijke mediterrane groentenmix die voor de één of andere reden tot drek was herleid.
Eikes.

Dinsdag deed ik weer een rondje ‘the never ending story’ wegwerken.
De strijk dus.

Na het strijken trok ik naar de kinesist waar mijn manier van lopen nog eens werd geanalyseerd. Conclusie: ik loop nog steeds scheef en teveel op mijn hielen. Stel er je een hark bij voor met extreem korte benen. Allemaal heel elegant dus *eyeroll*

Allemaal goed en wel, ‘dat fixen we wel even door een andere houding aan te leren’ dacht ik. Yeah right. De zaken waar ik nu tijdens het lopen op moet letten, laten me nog net niet omvallen.
Anneke on ice-toestanden.
Wreed schoon allemaal.

Er werden mij nog wat oefeningen à la Michael Flatney’s Riverdance door mijn strot geduwd die ik daar ook nog moest uitvoeren. Mèt publiek. Altijd leuk. Not.

’s Avonds maakten we nog onze eigen pizza’s en slaagden erin die hele toestanden binnen te werken.
We looooove our pizza.

Woensdag begon met een reddingsactie. Tijdens het ontbijt vloog het winterkoninkje dat altijd in onze tuin zit tegen het raam en zat het wat murw op de grond. Zoonlief en ik vlogen meteen to the rescue om te kijken of er geen gebroken vleugels/poten/hersens waren. Na een grondig onderzoek van ons tweetjes en even bekomen van het winterkoninkje, vloog het alweer kwetterend weg.
Niks mis mee dus. Oef.

Na dat ochtendlijke stressmomentje (ik zag mezelf al zo’n mini-vogeltje met de hand zitten voederen voor de komende dagen tot het hersteld was. Been there. Done that.) sprongen Zoonlief en ik op onze fietsen en gingen richting school.

Ik startte de dag met een ontbijtje tijdens de naailes en nog een verwoede poging ondernemend om mijn shirtje op tijd af te krijgen.
Het ding ligt nu dus onafgewerkt op mijn eettafel heel beschuldigend naar mij te staren.

’s Middags deden Zoonlief en ik nog een tripje naar de stad voor wat inkopen voor tijdens de reis. Hij en Stiefzoonlief kregen nog wat nieuwe T-shirts en shorts en voor mezelf kocht ik dit Ganesha bedeltje. Zou ons moeten beschermen tegen obstakels en tijdens het reizen.
Heel bijgelovig wicht hier.

Na de shop uitspatting kwam vriendinnetje E. nog langs voor een kop koffie en wat bijkletsen en had ze een cadeautje mee voor tijdens onze reis.
Ik ga mij nog beter in ne tiendubbele knoop kunnen leggen op mijn yoga mat met het shortje dat erin zat aan mijn kont.

’s Avonds maakten we Italiaanse croque monsieurs en niet lang nadat Zoonlief in zijn bedje lag, lagen Husband en ik in het onze.
Eindelijk eens een nachtje van 8 uurtjes. Lang, lang, lang geleden was dat.

Donderdag ging ik all the way. Ik ging voor complete uitputting.
Ik kreeg het.
Ik rende 30 km bij elkaar. Nieuw record op afstand voor dedeze. En toch een beetje trots.
Pas nu ben ik mentaal klaar om voor een weekje of twee mijn lichaam rust te geven tijdens onzen congé.
Verslaafd, zegt u? Yep. Dat, en knettergek zijn.

Na het lopen bleef ik niet op mijn kont zitten, maar gaf Chanel nog een hoognodige douche, poetste nog eens het hele huis en deed nog een kilo of 30 was.

Ergens rond het moment dat stappen overging in wat hersenloos en volledig uitgeput rondkruipen doorheen het huis, kwam Husband thuis met Zoonlief en maakte ik nog een maaltijdsalade klaar.

De rest van de avond hingen we wat scheef voor de tv. Zoals het hoort.

Vrijdag was voor lading strijk nummer 2. Een mens vraagt zich oprecht af waar dat toch blijft vandaan komen…

Na de strijk begon ik aan de koffers maken voor de koters en mezelf.
Pas dan besef je hoeveel sh*t je hebt dat je eigenlijk gewoon niet meer draagt.

Vrijdag was ook de laatste schooldag. Om iets na drieën ging ik Zoonlief gaan oppikken en kwam hij me tegemoet met een mega rapport.
Ik was eigenlijk al lang blij dat die drie etters het schooljaar overleefd hadden zonder iemand zijn hersenpan in te slaan.

Iets later hobbelden ook Stiefdochter- en Stiefzoonlief door de achterdeur en konden we beginnen aan onze traditionele frietjesavond op vrijdag.

Zaterdag scharrelden we alle vijf thuis wat rond. ’s Ochtends bracht Husband nog Josske, onze crazy ass valkparkiet, naar het dierenhotel, en ’s middags was voor de auto uitkuisen en verder inpakken.
All fun and games, zo ne groten otto, tot ge ’t spel moet uitkuisen.
In de regen.

Ergens rond aperitieftijd (want dat is wat ge moet doen als ge in congé zijt), voelde ik me verdacht zen. Ik appte nog naar een vriendin dat ik niet wist of het kwam omdat alles in orde en vertrekkensklaar was of dat het was omdat ik een hele sh*tload toestanden vergeten/aan het negeren was.
Ik gokte op het tweede. Ergens in Zwitserland zou me waarschijnlijk wel invallen dat ik iedereen zijn schoenen was vergeten inpakken, de wasmachine nog vol zat met, ondertussen stinkende, natte was en dat geen enkele wc in ons huis was doorgesast, waardoor we na een week vakantie gingen thuis komen en de koters hun stront ons tegemoet zou kruipen op den oprit.

Soit, mijnen zen bleef duren, dus all’s well that ends well en na het eten van een pastasalade installeerden we ons voor een laatste avondje trash tv.

Zondag was een goedgevuld dagje.
Na het ontbijt pakten we de laatste essentials (lees: mijn halve badkamer) in en begonnen aan het inladen van de auto en aanhangwagen.

In de namiddag was het dan zover, allemaal fris gedoucht, ons halve huishouden ingeladen en met mijn Ganesha en drie symbolische hartjes rond mijn nek, zetten we aan.
We had a very long ride ahead of us… ♥

Blogs van de voorbije week:

• We survived the week(end)! – photo diary #42: life as it is…
• No more Mrs. Bleekscheet met Nivea: voor de eerste keer in mijn leven mijn melkflesbenen ingeruild voor benen met een sunkissed tan?
• Pasta met zeevruchten: lekker, eenvoudig en heel snel klaar. Vooral dat laatste is belangrijk.
• #27 Hé, het is oké…: omdat wij al eens graag lachen met onszelf…

Je kan me ook volgen op Facebook, Instagram en Bloglovin’!