We survived the week(end)! – photo diary #76

De voorbije week lag ik platter dan plat en leek het alsof we een wedstrijdje ‘om het ziekst’ hielden.
Jippiekajee.
Not.
Ik leidde een waar kluizenaarsbestaan in de hoop zo snel mogelijk de bacteriën uit mijn lijf te krijgen terwijl ik pallet tissues nummer 58 693 ondersnotterde…

Maandag zetten we de week goed in *sarcasm input*
Na al sinds vrijdag van ‘ik voel mij zo mottig’ naar ‘het gaat al wat beter’ te gaan, besloot Stiefdochterlief haar lijf om het maandag op te geven.
Het arme kind kroop haar bed in en kwam er voor de rest van de dag niet meer uit.

Ik deed dan maar mee (solidair zijn enzo) en besloot om mijn verkoudheid nog heftiger te laten worden. Ondertussen ook wat aan het aansukkelen met een kuit die me al sinds vrijdag (en mijn laatste loopje) parten speelde.
Aangezien er geeneen van ons vier (Zoonlief was ondertussen al vertrokken voor een weekje naar zijn vader) de fut of goesting had om maar iets uit te voeren besloten Husband en ik om aan het uitstippelen van onze zomerreis te beginnen.
Dit jaar gaan we voor een roadtripke doorheen Italië. Jeej!
Maar, vent, wat een werk komt daar bij kijken, zeg.

In de namiddag trokken we dan maar de huisarts. Stiefdochterlief en ik. Husband als mentale steun.
Zij: begin van klierkoorts en zoveel mogelijk slapen en rusten. Arm schaap.
Ik: verrekking van mijn kuitspier en ook zoveel mogelijk rusten. Godverdomme.

Trouwens geen flauw idee waar ik die verrekking van heb… Tijdens het lopen vrijdag niks gevoeld, en de pijn kwam pas tegen ’s avonds opzetten.
I blame the very bad weather. Iemand een enkeltje Australië voor mij?

’s Avonds flanste ik nog wat hamburgers (veggie variant voor bibi) met aardappelen en spruitjes (oh my gaaawwwd, mensen, eindelijk eet ik da graag!) in elkaar en crashten we allemaal heerlijk. De stiefkoters in hun nest. Husband en ik op de bank voor Blind Getrouwd.

Dinsdag start ik normaal gezien met een loopje. Yeah, how about that… Niks van dus.
Stiefdochterlief voelde zich al iets beter en na de lunch (one pot pasta *omnomnom*) besloten we even de stad in te trekken.
Gewoon… rustig rondkuieren, wat winkeltjes doen, koffie slurpen, … simpelweg samen zijn.

Normaal gezien weet heel Leuven wanneer wij onze eerste stap van die bus zetten, deze keer waren we vrij stilletjes. In ons achterhoofd zat alweer Husband’s vertrek van die avond. Eikes.

Nadat Stiefzoonlief naar de voetbaltraining was vertrokken, vertrok ook Husband terug richting Frankrijk. Ik dacht dat dat allemaal easy peasy ging zijn. Well, it’s not. I suck at saying goodbye.
Stiefdochterlief kreeg terug ‘haar klopke’ en besloot dan maar in onesie op de bank te gaan hangen terwijl ik me volop gaf op mijn yoga mat.
Komaan, kuitspier!

Woensdag was een dag van aanlummelen in het kwadraat.
De bacteriën hadden mij ondertussen ook al goed plat gekregen en samen met Stiefdochterlief kroop ik zowat doorheen het huis.
Het was pas ergens tegen het middaguur dat ik besefte dat het Valentijn was. Soit, wij doen daar toch niet aan mee.
Husband’s beslissing, niet de mijne fyi.

We spendeerden de hele middag met administratie en strijk wegwerken (ik) en Pictionary spelen (wij).
Juist voor het avondeten ging de deurbel en moest ik ook van Stiefdochter- en Stiefzoonlief afscheid nemen. Het huis ging plotseling van luid naar heel stil…

Ik maakte nog een stukje vis met aardappelen en groentjes voor mezelf klaar en ging plat. Op de bank. Al hoestend en snotterend.

Donderdag is hier traditioneel poetsdag. Waar ik de energie nog vandaan haalde om het hele huis onder handen te nemen is beyond me, maar het is me uiteindelijk gelukt.
Ver in de namiddag moest ik het wel bekopen met nog zieker worden. Mijn lichaam liet me dat goed merken, want ondertussen kreeg ik er ook nog eens een dikke koortsblaas bij. Ge hebt geen koortsblaas gezien tot ge die van mij hebt gezien. Net alsof ik uit de boksring kom gestapt. That’ll teach me…
Ik besloot dan maar zoveel mogelijk vitamines in te slaan, in de vorm van een overload fruit en groenten vooraleer ik Chanel, the laziest dog alive, vergezelde op de bank.

Vrijdag is voor duurloopjes. Bwahahahaha! Yeah right. De kuitspier wou nog steeds niet echt mee, ook al voelde het al een pak beter, en dus besloot ik maar om mijn verstand (for once) te gebruiken en het loopje nog even uit te stellen. Beentjes goed verzorgen enzo.

Ik deed de boodschappen, babbelde bij met de buurvrouw en genoot van het winterzonnetje in de tuin. Ziek of niet ziek, er is niks dat zoveel deugd doet als zon op uwen kop.

Chanel kreeg ook nog een goede borstelbeurt en serieus, mensen… met de wol die er van dat beest kwam kon ik gewoon een trui voor mezelf laten maken. Gene zever.
Langharige honden met een wollen ondervacht zijn de max. *eyeroll*

Ik rolde nog mijn yoga mat uit (en gebruikte ze) en deed nog verder aan het belangrijkste dat er is als ge ziek zijt: rusten.
Ik ben ook nog eens een slim meiske als het op eten aankomt, want die rijstsalade van de dag ervoor maakte ik voor twee dagen. Niks meer aan doen, dus. Gewoon vreten.

Zaterdagochtend werd ik wakker met een appje van mijn schoonzus. Die had ondertussen al de gazet gelezen en ons erin zien staan.
Aangezien de rest van het land mijne kop dus al had kunnen aanschouwen en ik nog niet, maakte ik me in speed tempo klaar, sprong op mijn fiets en fietste naar de krantenwinkel.

Waar ik normaal gezien fietsen (met mijn stadsfiets) haat, kon ik er deze keer keihard van genieten. Het vroege winterzonnetje begon stilletjes aan door de wolken te komen en ik genoot keihard na al enkele dagen binnenshuis te zitten omdat ik ziek was.
Zuurstof en frisse lucht, folks!

’s Middags werkte ik vanalles uit voor de blog met tussenpauzes in de tuin met Mademoiselle Chanel. De goesting om te gaan lopen, of zelfs maar te gaan wandelen, probeerde ik met mijn hele wezen te weerstaan om toch maar die kuitspier sneller te laten genezen…

’s Avonds maakte ik nog een ovenschotel met kabeljauw en passata en kroop ik op een deftig uur onder de wol.
Lichtjes gefrustreerd (alez, ’t is goe: serieus gefrustreerd) omdat ik de zoveelste dag zonder loopje had doorgebracht (of ook maar iets echt productiefs), maar toch ook best wel trots dat ik deze keer wèl naar mijn lijf luisterde en het de rust gaf die het nodig heeft.

Zondagochtend werd ik wakker en zag ik het zonnetje al door de kieren van het rolluik binnenvallen. Ik kon niet snel genoeg dat ontbijt binnen hebben en richting frisse buitenlucht trekken.

Ik moest gewoon naar buiten, niks kon me nog tegenhouden. Na al sinds woensdag mezelf op te sluiten in huis met mijn kop vol snot liep ik nog net niet de muren op (ik hing wel al in de lusters).
Ik trok mijn loopschoenen aan (ik wandel daar dus ook mee), deed Chanel’s leiband om en trok eropuit.
Dat. Het. Deugd. Deed. Verdomme.
Na de eerste vampier-achtige aanstalten (‘Sun!’, ‘My eyessssss!!!!’, ‘I’m melting awaaaaay!!!’) voelde ik me wakkerder dan ik me de voorbije dagen al had gevoeld.
Ziek of niet ziek, de hele tijd binnen zitten werkt niet voor een mens als ik…

Enkele kilometers later hobbelden we het huis weer in en deed ik nog mijn yoga vooraleer ik terug aan mijn tour de Belgique mocht beginnen.

Nog eens 120km later viel ik bij La Mamma binnen, die me zoals altijd met koekjes probeerde vol te proppen, en even daarna zat Zoonlief terug op de achterbank (heel de week afgeteld naar dit moment, peeps!).
Gezond en wel. Zijn microben zijn ondertussen uit zijn lijf. Jeej!
Here’s hoping dat die van mij de komende week ook mijn lijf verlaten…

Blogs van de voorbije week:

• We survived the week(end)! – photo diary #75: life as it is with these nutcases…
• Men I like – tag: een tag over schone venten en al. Wojooo!
• Hoofdzonde 3: I love me – #ouderzonden: in week 3 van de #ouderzonden uitdaging hebben we het over lust. Als in ‘wat doe ik om mezelf graag te blijven zien en dit naar die vent van mij over te dragen?’.
  Veel. Maar hij moet ook nie overdrijven, hè, seg 😀
• Met ons gat bloot in de gazet: over centen, wat we ermee doen en of geld nu effectief gelukkig maakt. Ahja… en ’t stond in de gazet 😉